چو يادآيدمرا از حضرت‌سجاد يا زهرا

كشم‌از سوز دل‌در ماتمش‌فرياد يا زهرا

بسوزد شيعه‌را دل‌كآن‌يگانه حجّت داور

غمين شد از جفاى دهر بى بنياد يا زهرا

شود جان ها فداى آن عزيز جان پيغمبر

كه از زهر جفاى‌دشمنان‌جان داد يا زهرا

خدا زين‌العبادش‌خواند اما آن ولى حق‌

نبودى‌لحظه‌اى‌در اين‌جهان دلشاد يا زهرا

وليد از كينه‌ديرينه خود كرد مسمومش‌

ز دنيا رفت دلخون زينت عُبّاد يا زهرا

نگويم از زمين كربلا و از مصيباتش‌

كه دل‌ها خون شود از آن همه بيداد يازهرا

نمى‌گويم چه حالى داشت آن مولا چو ديد از غم‌

غزالان حرم را در كف صياد يا زهرا

پس‌از قتل پدر تا آخرين دم ناله كرد از غم‌

به وادى مدينه آن شه ايجاد يا زهرا

منم «سروى» كه تلخ آيد به كامم شهد و شيرينى‌

چو ياد آيد مرا از ماتم سجاد يا زهرا[2]