احمد صفايى جندقى‌

ميرزا احمد جندقى دومين فرزند يغماى جندقى در سال 1235 ه. ق. متولد شد. پدرش يغما، وى را به نام و تخلّص ملّا احمد نراقى كه تخلّص «صفايى» داشت ناميد. وى جندق را به دور از جنجال مأمن و مسكن خود انتخاب كرد. اغلب اشعار صفايى داراى روح مذهبى و در مراثى اهل بيت عليهم السّلام است. مجموعه‌اى از مراثى وى كه در حدود 128 بند مى‌باشد و به اقتفاى محتشم كاشانى سروده در سال 1315 هجرى در تهران چاپ شده است. تركيب‌بند مراثى او از بهترين نوع شعر مراثى مى‌باشد. صفايى در ساختن «ماده تاريخ» نيز مهارت داشت. او در سال 1314 ه. ق. در قريه‌ى جندق وفات يافت.[1]

وى كه از شاعران غزل‌سرا و قطعه‌پرداز دوره قاجار است به سبب اعتقاد راسخ مذهبى از سوى پدرش به عنوان متولى موقوفات او معين شده است. ديوان اشعار او به كوشش سيد على آل‌داود تصحيح و توسط كتابخانه مجلس شوراى اسلامى به چاپ رسيده است. ديوان اشعار شامل بخش‌هاى زير است:

مقدمه مفصل در معرفى شاعر و نسخه‌هاى خطى ديوان او- بخش غزليات شامل 405 غزل- انابت نامه- رباعيات انابيه- رباعيات عاشقانه- مراثى، مشتمل بر 114 بند كه به اقتفاى محتشم كاشانى سروده است- نوحه‌ها- قطعات كه اكثر آنها در باب ماده تاريخ حوادث گوناگون است- فهرست لغات تازه، فهرست اعلام.[2]

از اوست در بيان مظلوميت امام سجاد (ع):

[1] - دانشنامه‌ى شعر عاشورايى انقلاب حسينى در شعر شاعران عرب و عجم، محمد زاده، مرضيه، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، سازمان چاپ و انتشارات، تهران، 1386، جلد 2، ص 972.

[2] - ديوان صفائى جندقى، به تصحيح سيد على آل‌داود، ص 49- 51.