مُبْتَزّينَ، يَرَوْنَ حُكْمَكَ مُبَدّلًا، وَ كِتَابَكَ مَنْبُوذاً، وَ فَرَائِضَكَ مُحَرّفَةً عَنْ جِهَاتِ أَشْرَاعِكَ، وَ سُنَنَ نَبِيّكَ مَتْرُوكَةً».[1]

اين سرود آزادى و آزادگى و منشور عدالت و برابرى و برادرى است. سرود معاشقه با خداوند و اولياى او، سرود امانت و عدالت، صفوت و هدايت، عصمت و طهارت، رهبرى و زعامت صالحان و پاكان و اهل آيه هاى تطهير و اصطفا و شيفتگان قاب قوسين او ادنى است.

موضوع اهل البيت (ع) بعد از توحيد و نبوت و خاتميت كليدى ترين و انسانى ترين موضوع در فرهنگ اسلامى است. امام چراغ راهنماست، اما صراط مستقيم هدايت الهى است. با امامت، نماز و روزه و حج و زكات تمام خواهد شد.

آن حضرت در بيان ديگرى عرض مى كند:

«رَبّ صَلّ عَلي اطائِبِ أَهْلِ بَيْتِهِ، الَّذِينَ اخْتَرْتَهُمْ لِامْرِكَ، وَ جَعَلْتَهُمْ خَزَنَةَ عِلْمِكَ، وَ حَفَظَةَ دِينِكَ، وَ خُلَفاءَكَ فِي أَرْضِكَ، وَ حُجَجَكَ عَلي عِبادِكَ».[2]

مبحث أولوالأمر در فرهنگ قرآن و اينكه معيارها و موازين آن چيست؟ و چه كسانى برازنده و شايسته اين مقام هستند؟ بحث بسيار مهمى است؛ گرچه خود مضاف و مضاف اليه خود بهترين دليل است بر اينكه بايد صاحبان امر الله باشند؛ نه صاحبان امر هواى نفس و يا شيطان، و در حقيقت بايد داراى مقام عبوديت محض و خلوص كامل باشند.

سياق آيه كريمه نيز اين حقيقت را تبيين مى نمايد و لكن بيان امام سجاد (ع) نيز در اين راستا بسيار روشن‌گرانه و هدايت آموز است.

[1] . الصحيفة السجادية، ص 236.

[2] . همان، 216.