و به اين خاطر سخنانش مضطرب است. و اگر ما در چيزى هم شك كنيم در اين شك نخواهيم كرد كه هرگاه بين سخن امثال انس و ابن مغفل و بين سخن على بن ابى‌طالب عليه السلام اختلافى واقع شد كه او تا آخر عمر بر آن سخن باقى ماند، به درستى كه پيروى از سخن على برتر و اولاتر است ... و هر كه على را در دينش امام و پيشوا قرار دهد حتماً در دينش به عروت الوثقا چنگ زده است.[1]

پس بنابر اين تصريح فخر رازى، بايد گفت كه بنى اميه به خاطر دشمنى با اميرالمؤمنين عليه السلام چنين حديثى را راه‌اندازى كرده‌اند. براى روشن شدن اين مدعا يك نمونه از دشمنى و مخالفت معاويه با سنت مسلم پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به خاطر دشمنى با امير المؤمنين على ابن ابى‌طالب صلى الله عليه و آله را ذكر خواهيم كرد:

معاويه و ترك سنت پيامبر صلى الله عليه و آله به خاطر دشمنى با اميرالمؤمنين عليه السلام‌

عن سعيد بن جبير قال: كان ابن عباس بعرفة فقال: يا سعيد! مالي لا أسمع الناس يلبون؟ فقلت: يخافون معاوية. فخرج ابن عباس من فسطاطه فقال: لبيك أللهم لبيك، و ان رغم أنف معاوية، اللهم العنهم فقد تركوا السنة من بغض علي عليه السلام. (وقال السندي في تعليق سنن النسائي: من بغض علي عليه السلام أي لأجل بغضه، أي وهو كان يتقيد بالسنن فهؤلاء تركوها بغضا له)؛[2] سعيد ابن جبير مى‌گويد: ابن عباس در عرفه بود و گفت: اى سعيد! چه شده كه مردم تلبيه نمى‌گويند؟ گفتم: از معاويه مى‌ترسند. پس ابن عباس از چادرش خارج شد و گفت: «ليبك اللهم لبيك ...» گرچه بنى معاويه به زمين ماليده شود. خدايا آن‌ها را

[1] . تفسير فخر رازى، ج 1، ص 105 و 107.

[2] . صحيح ابن خزيمه، ج 4، ص 260؛ سنن نسائى المجتبى، ج 5، ص 253؛ سنن الكبرى نسائى، ج 2، ص 419، ح 3993؛ مصنف ابن ابى‌شيبة، ج 4، ص 466.؛ المستدرك على الصحيحين، ج 1 ص 636، ح 1706.