گفت: اگر به مردم اين عمل اجازه داده شود پس هر وقت آب سرد شد آن‌ها به تيمم اكتفا مى‌كنند. ابوموسى گفت: مگر سخن عمار را نشنيدى كه به عمر (كه در صورت عدم وجود آب نماز نخوانيد گفته بود) گفت: پيامبر صلى الله عليه و آله مرا (همراه تو) به حاجتى (به غزوه‌اى) فرستاد و من (ما) جنب شدم (شديم) من خود را به خاك پرت كرده و مانند جنبنده خود را به خاك ماليدم (ولى تو اين كار را نكردى) و آن را به پيامبر صلى الله عليه و آله بازگو نمودم و حضرت فرمودند: كافى بود كه كف دستت را به زمين مى‌زدى و به صورت و پشت دست راست و دست چپ كف دستانت را مى‌مالدى (حضرت صلى الله عليه و آله عملا اين دستور را نشان دادند). ابن مسعود به ابوموسى گفت: مگر نديدى كه عمر به اين سخن عمار قانع نشد.

از اين خبر نيز بى‌اساس بودن حديث مورد بحث استفاده مى‌شود؛ زيرا: اگر اين داستان قبل از سال ششم و غزوه‌اى مريسيع باشد كه باطل بودن نازل شدن آيه‌اى تيمم در داستان مورد بحث در آن غزوه، خيلى روشن بوده و جاى بحث و بيان بيشتر نخواهد بود، و اما اگر فرض شود كه داستان عمار پس از غزوه مريسيع اتفاق افتاده باشد باز به بى اساس بودن حديث مورد بحث دلالت مى‌كند؛ زيرا اگر چنين داستان بزرگ اتفاق افتاده بود و مسلمين با چنين مضيقه رو در رو شده بودند، قطعاً با حكم تيمم آشنا شده بودند و عدم اطلاع سابقين از صحابه مانند عمار، ابن مسعود و عمر بن خطاب از آن داستان، خود نيز گواه بر اين است كه چنين اتفاقى پيش نيامده است.

حكم «بسم الله» و تناقض ديگر بخارى‌

عن انس قال: صليت مع (خلف) (ان) النبي صلى الله عليه و آله وأبي بكر وعمر (كانوا يفتتحون) وعثمان فكانوا يستفتحون بالحمد لله رب العالمين لا يذكرون «بسم الله الرحمن الرحيم» في اول القرائة ولا في آخرها؛[1] گويا انس گفته است: با رسول‌

[1] . صحيح بخارى، كتاب الاذان، باب: ما يقول بعد التكبير، ج 1، ص 159، ح 743؛ صحيح مسلم، كتاب الصلاة، باب حجة من قال لا يجهر بالبسملة، ج 1، ص 299، ح 399 و ....