از مخالفت با آن‌ها در تخلفاتشان از احكام اسلامى، منصرف كند، چه خواهد بود و چگونه انسان‌هايى مى‌توانند با چنين افراد همكارى و همراهى داشته باشند و آن‌ها نيز بر وى اعتماد داشته و او را امين خود قرار داده‌اند!.

نهى عمر بن خطاب از نقل حديث و متهم بودن ابوهريره نزد وى‌

ابوهريره مى‌گويد: حديث من به عمر رسيد. مرا احضار كرد و گفت: آيا در منزل فلانى همراه ما با پيامبر صلى الله عليه و آله حضور داشتى؟ گفتم: متوجه شدم كه چرا سؤال مى‌كنى. عمر گفت: چرا؟ گفت: همانا رسول خدا صلى الله عليه و آله آن روز فرمود: هر كه عمدا به من دروغ بست جايگاهش را در جهنم آماده سازد. عمر گفت: اگر چنين نيست برو و حديث نقل كن.[1]

محقق مسند ابن راهويه گفته است: اين سند ضعيف است، ولى اين داستان از طرق ديگر ثابت است.

از اين حديث اولا به روشنى استفاده مى‌شود كه عمر بن خطاب ابوهريره را متهم به جعل حديث مى‌دانسته است. ثانياً: اين كه خليفه دوم گفته باشد: اگر چنين نيست برو روايت كن. بدون شك كذب است و براى توجيه احاديث ابوهريره به حديث اضافه شده است؛ زيرا آن با مسلمات تاريخ كه حتى از خود ابوهريره روايت شده كه عمر بن خطاب به او اجازه نقل حديث نمى‌داد، مخالف است كه به چند نمونه اشاره مى‌كنيم:

1. ابوهريره مى‌گويد:

أفإن كنت محدثكم بهذه الأحاديث وعمر حى أما والله إذا لألفيت المخفقة ستباشر ظهري؛[2] گمان مى‌كنيد اگر عمر زنده بود من مى‌توانستم اين احاديث را براى شما بازگو كنم، به خدا سوگند اگر چنين مى‌كردم (تازيانه عمر) به پشتم‌

[1] . مسند ابن راهويه، ج 1، ص 53؛ سير اعلام النبلاء، ج 2، ص 602؛ تاريخ ابن عساكر، ج 67، ص 343؛

[2] . مصنف عبدالرزاق، ج 11، ص 262، ح 20496؛ جامع معمر، ج 3، ص 303، ح 1109؛ البداية والنهايه، و ....