ابوالفتح موصلى مى‌گويد: و اما رواية أبى هريرة فشك فيها قوم لكثرتها؛[1] مسلمين به احاديث ابوهريره به خاطر كثرتش شك كردند.

رشيد رضا مصرى مى‌گويد: اگر عمر عمرش طولانى مى‌شد تا اينكه ابوهريره وفات مى‌كرد، اين همه احاديث فراوان به ما نمى‌رسيد. مجلة المنار، ج 10، ص 851.

همو مى‌گويد: اين سخن محدثان: مراسيل صحابه حجت است، تو را مغرور نكند ... اگر ثابت شد اينكه مثلا ابوهريره از كعب الاحبار حديث روايت مى‌كرد، پس بسيارى از احاديثش مراسيل است و واجب است در تمام حديث غريب او كه تصريح به سماع از رسول خدا صلى الله عليه و آله نكرده است، شك كرد و اگر از اسرائليات و به معناى آن بود محتمل است كه آن را از كعب روايت كرده و اين احتمال علت مانعه از نسبت دادن آن سخن به رسول خدا صلى الله عليه و آله است.[2]

ابوريه از رشيد رضا اين گونه نقل كرده است: اكثر احاديث مرفوع كه از ابوهريره روايت شده است، او آن را از رسول خدا صلى الله عليه و آله نشنيده است.[3]

انكار ام‌المؤمنين عائشه بر ابوهريره‌

عن عائشة انها دعت ابا هريرة فقالت له: يا اباهريرة ما هذه الاحاديث التى تبلغنا انك تحدث بها عن النبى! هل سمعت الا ما سمعنا وهل رأيت الا ما رأينا! قال: يا اماه انه كان يشغلك عن رسول الله المرآة والمكحلة والتصنع لرسول الله وانى والله ماكان يشغلنى عنه شئ؛[4] ام المؤمنين عايشه ابوهريره را خواست و گفت: اى ابوهريره، اين احاديث‌

[1] . المثل السائر فى أدب الكاتب والشاعر، ابوالفتح موصلى، ص 141( از نويسنده اين كتاب به امام، مفتى وفقيه تعبير شده است و او متوفاى 542 ه. ق. و شافعى مذهب است كه شرح حالش در كتاب« سير اعلام النبلاء، ج 20، ص 118، رقم 72» وارد شده است.

[2] . مقالات وفوائد حديثية من مجلة المنار، ج 1، ص 150.

[3] . شيخ المضيره، ص 150؛ مجله المنار، ج 19، ص 97.

[4] . المستدرك على الصحيحين، ج 3، ص 509؛ سير اعلام النبلاء، ج 2، ص 604؛ فتح البارى، ج 7، ص 61.