بود و هرجا آن‌ها را پيدا مى‌كرد به قتل مى‌رساند.[1]

شعبى از چنين افرادى مدح كرده و اين نيز بيانگر ميزان معرفت و ديندارى اوست.

عبد الله بن صالح ابوصالح جهنى‌

ذهبى مى‌نويسد: بخارى به نسبت كامل او تصريح نكرده و از او با تدليس حديث روايت كرده است.[2]

وقال أحمد بن محمد: سمعت أحمد بن صالح يقول: متهم ليس بشئ. قال صالح جزرة: كان ابن معين يوثقه، وهو عندى يكذب فى الحديث. وقال النسائي: ليس ثقة. وقال ابن المدينى: ضربت على حديثه و ما أروى عنه شيئا. وقال عبدالله ابن أحمد سألت أبى عنه فقال: كان اول أمره متماسكا ثم فسد بآخره وليس هو بشئ قال: وسمعت أبى ذكره يو ما فذمه وكرهه‌؛[3] يعنى ابن صالح او را متهم و بى‌ارزش دانسته است، صالح جزره او را اهل دروغ خوانده است، نسائى غير ثقه دانسته و ابن مدينى او را ضعيف خوانده واحمد نيز او را بى‌ارزش دانسته و مذمت كرده است.

نسائى و عقيلى او را در كتاب ضعفاء وارد كرده‌اند.[4] ذهبى بيش از ده حديث منكر او را نقل كرده است.

از جمله احاديث او در صحيح بخارى حديث زير است:

[1] . سير اعلام النبلاء، ج 3، ص 496، رقم 112 شرح حال زياد بن ابى. همچنين بنابر حديث پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله كه ذهبى نيز در همين شرح حال نقل كرده است، بهشت به او ومعاويه حرام است وآن دو اهل جهنم معرفى شده‌اند؛ زيرا معاويه او را به پدرش ابوسفيان نسبت داد و او نيز قبول نمود.

[2] . ميزان الاعتدال، ج 2، ص 442، رقم 4384.

[3] . تذيب التهذيب، ج 5، ص 225، رقم 449؛ ميزان الاعتدال، ج 2، ص 441، رقم 4384.

[4] . الضعفاء والمتروكين، ص 201، رقم 334؛ الضعفاء الكبير، ج 2، ص 227، رقم 826.