شواهد ديگر بى‌اساس بودن اين نوع احاديث اخبار ذيل است:

احتمال عمر بن خطاب بر اهل جهنم و منافق بودنش‌

1. مسروق عن أم سلمة قالت: دخل عليها عبدالرحمن بن عوف فقال: يا أمه قد خفت ان يهلكنى كثرة مالى انا اكثر قريش مالا. قالت: يا بنى انفق فانى سمعت النبى يقول: من اصحابى من لا أراه ولا يرانى بعد ان أموت ابدا. قال: فبلغ ذلك عمر فأتاهما يشتد او يسرع فقال: أنشدك الله انا منهم؟ قالت: لا ولا أبرئ بعدك احدا ابدا؛[1] عبدالرحمن بن عوف به ام المؤمنين ام سلمه وارد شد و گفت: اى مادر، مى‌ترسم كه كثرت مالم مرا هلاك كند و من از هر قريشى ثروتم بيشتر است. ام سلمه گفت: اى فرزندم، انفاق كن. همانا من از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه فرمود: از اصحابم كسانى هستند كه بعد از مرگم من آن‌ها را نمى‌بينم وآن‌ها نيز مرا نخواهند ديد. اين خبر به عمر بن خطاب رسيد و او با عجله به نزد آن‌ها رفت و گفت: تو را به خدا سوگند مى‌دهم، (بگو) آيا من نيز از آن‌ها هستم؟ گفت: نه و بعد از تو هرگز من كسى را تبرئه نخواهم كرد.

اين حديث را مسروق و شقيق بن سلمه روايت كرده‌اند و هيثمى دو سند از اين حديث را و شعيب ارنؤوط در حاشيه «مسند احمد» در همه چهار مورد و عبدالغفور بلوچى در حاشيه «مسند بن راهويه» و البانى سند اين حديث را صحيح دانسته‌اند.

2. ان عمر قال: يا حذيفه بالله انا من المنافقين؟ قال: لا ولا اومن منها احدا بعدك؛[2] عمر

[1] . مسند ابن راهويه، ج 4، ص 140، ح 1913؛ مسند احمد، ج 6، ص 298 و 307 و 312 و 317، ح 26591 و 26663 و 26701 و 26736؛ مجمع الزوائد، ج 1، ص 112، ج 9، ص 72؛ احاديث صحيحه البانى، ج 7، ص 183، ح 2982.

[2] . مقدمه فتح البارى، 402؛ فتح البارى، ج 8، ص 487؛ ميزان الاعتدال، ج 2، ص 107، رقم 3031؛ تاريخ الاسلام، ج 1، ص 494؛ البداية والنهايه، ج 5، ص 25؛ تفسير ابن كثير، ج 8، ص 487؛ تفسير طبرى، ج 11، ص 16.