وضع تعينى

اين هم،نسبت به عصر معصومين عليهم السّلام،بعد از پيامبر،قطع به ثبوت آن داريم و شك نداريم كه در عصر امير المؤمنين عليه السّلام،اين الفاظ،در معانى شرعى حقيقت شده‌اند؛به دليل اينكه اين يك قانون مسلم است كه هرگاه لفظى،نزد گروهى،مدت زمانى طولانى در معنايى به كار برود،مخصوصا اگر معنا،معناى جديدى باشد،كم‌كم وضع تعينى پيدا مى‌كند(مثل بسيارى از اصطلاحاتى كه بعد از انقلاب اسلامى،در ميان مردم ايران يا جهان رايج شد)تا چه رسد به استعمال اين الفاظ در معانى شرعى كه مدت 23 سال،مسلمين اين الفاظ را در معانى شرعى به كار برده بودند؛لذا بعيد است كه حقيقت نشده باشند.بر همين اساس،هرگاه اين الفاظ در لسان معصومين به كار مى‌رود،بر همين معانى شرعى حمل مى‌گردد.

آرى،حقيقت شدن اين الفاظ در اين معانى شرعى در عصر خود شارع،مسلم نيست؛اگرچه احتمالش را مى‌دهيم،بلكه ظن به اين امر داريم.ولى گمان،فايده ندارد و بايد قطع پيدا كنيم تا بتوانيم حكم كنيم؛اما خوشبختانه اين ندانستن،ضررى ندارد و بى‌اثر است به جهت اينكه:

اولا مى‌گوييم نسبت به روايات نبوى،آن مقدارى كه مورد ابتلاى ماست،همان رواياتى است كه از طريق ائمۀ اهل البيت عليهم السّلام به ما رسيده و از لسان آنها بيان شده و گفتيم كه هرگاه اين الفاظ در كلمات ائمۀ معصومين عليهم السّلام به كار مى‌رود،قطعا و جزما همين معانى شرعى اراده مى‌شود و لا شك فيه و نسبت به آيات قرآن هم خوشبختانه 98% بلكه 100% آنها همراه با قرائن است و از راه قرائن مى‌فهميم كه مراد،معناى لغوى است(مثل خُذْ مِنْ أَمْوٰالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَكِّيهِمْ بِهٰا وَ صَلِّ عَلَيْهِمْ إِنَّ صَلاٰتَكَ... )يا مراد،معناى جديد و شرعى است(مثل أَقِيمُوا الصَّلاٰةَ وَ آتُوا الزَّكٰاةَ كه اقامه و ايتاى مال،عبادت است،نه معناى لغوى).موردى نداريم كه اين الفاظ،در قرآن،بدون قرينه به كار رفته باشد تا ثمرۀ بحث،در آن موارد ظاهر گردد.پس اين نزاع،فايدۀ عملى ندارد.

ثانيا جواب اصلى،آن است كه بگوييم الفاظ و كلماتى كه در لسان شارع در معانى