وجوب فعلى است؛پس تهيۀ مقدمات لازم است.مثلا كسى كه مى‌داند دو ماه ديگر مستطيع خواهد شد و آن موقع توانايى تهيۀ زاد و راحله ندارد،از هم‌اكنون بايد مقدمات سفر را آماده كند.

جناب مظفر مى‌فرمايد:

اين نزاع،همان نزاع معروف و مشهور بين متأخرين است كه بحث مى‌كنند كه آيا اين قيد و شرط،قيد هيئت است يا قيد ماده.و در مباحث مقدمۀ واجب،در بخش مقدمات مفوته،تشريح خواهد شد.فعلا به همين مقدار اكتفا مى‌شود.

3.اصلى و تبعى

واجب،در تقسيم ديگر،منقسم مى‌شود به دو قسم:1.اصلى،2.تبعى.

واجب اصلى،عبارت است از آن واجبى كه بالاصالة مراد و مقصود متكلم از اين كلام باشد.به عبارت ديگر،اولا و بالذات،اين كلام القا شده به منظور افادۀ همان واجب.و خود واجب اصلى،دوگونه است:

1.اصلى نفسى،2.اصلى غيرى.

واجب اصلى نفسى،در موردى است كه نفس همين عمل داراى مصلحت باشد كه هم بالاصالة مقصود بالتفهيم است و هم مصلحت در نفس آن عمل است(مانند أَقِيمُوا الصَّلاٰةَ وَ آتُوا الزَّكٰاةَ و...)

واجب اصلى غيرى،در موردى است كه نفس عمل داراى مصلحت نيست بلكه مصلحت در غير آن است(مانند إِذٰا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلاٰةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ )كه امر فاغسلوا اصالتا و مستقيما در مقام بيان وجوب وضو است اما خود وضو مصلحت ندارد بلكه وضو مقدمۀ نماز است و مصلحت در نماز است.و هكذا امر وَ إِنْ كُنْتُمْ جُنُباً فَاطَّهَّرُوا و امر فَتَيَمَّمُوا صَعِيداً طَيِّباً .

واجب تبعى:آن است كه اصالتا و اولا و بالذات مراد و مقصود متكلم از كلام نيست بلكه مقصود اصلى متكلم،بيان مطلب ديگرى است لكن بالتبع و ثانيا و بالعرض،اين عمل هم مقصود است.به عبارت ديگر،از توابع مقصود مولى است.