وَ حُسَيْنٌ حَيٌّ قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ وَ أَصْدَرَهُ مَصْدَرَهُ وَ إِنَّ لِابْنَيْ فَاطِمَةَ مِنْ صَدَقَةِ عَلِيٍّ مِثْلَ الَّذِي لِبَنِي عَلِيٍّ وَ إِنِّي إِنَّمَا جَعَلْتُ الْقِيَامَ بِذٰلِكَ إِلَى ابْنَيْ فَاطِمَةَ ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ وَ قُرْبَةً إِلَى رَسُولِ اللَّهِ o وَ تَكْرِيماً لِحُرْمَتِهِ وَ تَشْرِيفً لِوُصْلَتِهِ؛ در صورتي که حسين زنده باشد، وي بعد از حسن به انجام اين وصيّت مي‌پردازد و به همانگونه که به حسن دستور دادم، عمل مي‌کند. همانا سهم دو پسر فاطمه (يعني حسن و حسين) از صدقات علي[1] همچون سهم فرزندان علي (از غير فاطمه است)، و جز اين نيست که به راستي، من پرداختن به اين وصيّت را، از اين روي به دو پسر فاطمه واگذار کردم که بدين وسيله، خشنودي خدا و نزديک شدن به رسول خدا و گرامي داشتن حرمت آن حضرت و بزرگداشت خويشاوندي وي را طلب کرده باشم.

ضرورت حفظ اموال

وَ يَشْتَرِطُ عَلَى الَّذِي يَجْعَلُهُ إِلَيْهِ أَنْ يَتْرُكَ الْمَالَ عَلَى أُصُولِهِ وَ يُنْفِقَ مِنْ ثَمَرِهِ حَيْثُ أُمِرَ بِهِ وَ هُدِيَ لَهُ، وَ أَلَّا يَبِيعَ مِنْ أَوْلَادِ نَخِيلِ هَذِهِ الْقُرَى وَدِيَّةً حَتَّى تُشْكِلَ أَرْضُهَا غِرَاساً. وَ مَنْ كَانَ مِنْ إِمَائِي اللَّاتِي أَطُوفُ عَلَيْهِنَّ لَهَا وَلَدٌ أَوْ هِيَ حَامِلٌ فَتُمْسَكُ عَلَى وَلَدِهَا وَ هِيَ مِنْ حَظِّهِ فَإِنْ مَاتَ وَلَدُهَا وَ هِيَ حَيَّةٌ فَهِيَ عَتِيقَةٌ قَدْ أَفْرَجَ عَنْهَا الرِّقُّ وَ حَرَّرَهَا الْعِتْقُ؛ و (علي) بر کسي که اين اموال را در اختيار او قرار مي‌دهد، شرط مي‌کند که اصل مال را به حال خود باقي گذارد و از ثمرۀ آن طبق آنچه به او دستور داده شده و به آن راهنمايي گرديده انفاق کند. و اين که از زاييده‌هاي نخل اين قريه‌ها و مزرعه‌ها[2] نهال و شاخه‌اي را نفروشد تا آن زمان

[1] . مقصود از صدّقات علي، درآمد املاک و مزارع آن حضرت و نحوۀ انفاق آن در راه خداست.

[2] . عَمْروبن بحر جاحظ که از دشمنان و معاندان اميرالمؤمنين عليه‌السلام به شمار مي‌آيد در کتاب عثمانيه خود (ص98 چاپ مکتبه خانجي مصر) در مقام تعريض گويد که علي نخست بي چيز بود، سپس منزل ها و مزرعه‌ها و چشمه‌ها و نخلستان هايي بدست آورد و چون از جهان رفت، اموال و اوقافي از وي باقي مانده بود. ابن ابي‌الحديد در جواب شرطي ذکر کرده که خلاصۀ آن چنين است: همه کس مي‌داند که اميرالمؤمنين عليه‌السلام چشمه‌ها و قنات‌هايي را با رنج دست خود در مدينه و يَنْبُع و سُوَيْعه، احداث کرد و زمين‌هاي موات بسياري را زنده و آباد نمود ، ولي همۀ آنها را براي مسلمانان، صدقه و وقف قرار داد و هنگام وفات هيچ يکي از آنها را مالک نبود.