وَ لَا مُسِيمٌ يُسِيمُهَا سَلَكَتْ بِهِمُ الدُّنْيَا طَرِيقَ الْعَمَى وَ أَخَذَتْ بِأَبْصَارِهِمْ عَنْ مَنَارِ الْهُدَى فَتَاهُوا فِي حَيْرَتِهَا وَ غَرِقُوا فِي نِعْمَتِهَا وَ اتَّخَذُوهَا رَبّاً فَلَعِبَتْ بِهِمْ وَ لَعِبُوا بِهَا وَ نَسُوا مَا وَرَاءَهَا؛ پس جز اين نيست که اهل دنيا (دنيا‌پرستان) به منزله سگان فريادکننده و همانند درندگاني هستند که پيوسته در جستجوي شکارند، آنکه در دنيا عزيز و نيرومند است، مردمان ذليل و ضعيف را مي‌خورد و آنکه بزرگ و فرمانرواست بر کوچکان و زير دستان، غلبه مي‌کند و زور مي‌گويد آنها همچون چارپاياني هستند که به بعضي از ايشان زانوبند بسته شده و نمي‌توانند به راه خطا بروند[1] و بعضي ديگر رها هستند که در حقيقت، زانوبندهاي خويش را[2] گم کرده‌اند و در راهي سوار و روانند که براي آنها نامعلوم است و همانند چرندگاني هستند که در وادي و دره‌اي با خاکي سست که نه در آن گياه مي‌رويد و نه به آساني مي‌توان در آن راه رفت، آفت و رنج مي‌چرند، نه چوپان و سرپرستي است که از آنها نگهداري بکند و امورشان را مرتب سازد و نه چراننده‌اي است که آنها را بچراند.[3] دنيا، ايشان را به راه گمراهي برده و ديده بصيرتشان را گرفته تا نشانه‌هاي هدايت را نبينند. بنابراين، آنها در سرگرداني‌هاي دنيا گم شدند و در نعمت‌هاي آن غرقه گرديدند، و آن را (دنيا را) پروردگار خويش گرفتند. پس دنيا با ايشان بازي کرد و آنها با دنيا بازي کردند و آنچه بعد از دنيا بر

[1] . يعني کساني که به ظواهر شريعت و اطاعت از امام عادل، تمسّک جسته‌اند که همين امر، آنها را با دين مقيّد ساخته و از زياده‌روي در پيروي از شهوات بازداشته است (از ابن ميثم).

[2] . ابن ميثم دربارة کلمه عُقُول در جملة قدْ اَضَلْتْ عُقُولُها دو وجه ذکر کرده است، يکي اينکه ؛ مقصود از عُقُول، عُقُل با ضمّه عين وقاف، جمع عقال (به معني زانوبند شتر) مي‌باشد و ضمّه قاف اِشباع شده و به صورت واو در آمده است، ديگر آن که ؛ عقول جمع عَقل و به معني پناهگاه است يعني کسي را که به او پناه ببرد از دست داده است.

[3] . در وادي جهل و راه باطل، گام مي‌زنند که نه به راهي رهبري مي‌شوند و نه پيشوايي است که آنها را راهنمايي کند.