خَطَرِها عِنْدَهُ...؛[1]

نيست عمل نيکويي که بجا مي‌آورد آنرا بنده، مگر اين که براي آن ثوابي است در قرآن، بجز نماز شب. پس همانا خدا بيان نفرموده است، ثواب آن را براي عظمت شأن آن نزد او».

حديث نهم:

امام صادق عليه‌السلام مي‌فرمايد:«إنّي لَأَمْقُتُ الرّجُل قَدْ قَرَأَ الْقُرآنَ ثُمَّ يَسْتَيْقِظُ مِنَ اللَّيلِ فَلا يَقُومُ حَتّي اذا کانَ عِنْدَ الصُّبْحِ قامَ يُبادِرُ بِالصَّلاٰةِ ؛[2]

همانا من خشمگين هستم از مردي که قرآن را خوانده (که سفارش به تهجد مي‌نمايد) و شب را بيدار مي‌شود، ليکن بر نمي‌خيزد و به نماز شب نمي‌پردازد؛ صبح که شد بر مي‌خيزد، نماز صبح ‌ مي‌خواند».

[1] . چهل حديث، امام خميني، ص178.

[2] . بحارالانوار، ج83، ص127.