استون، نیکلاس

اِستون \ [e]sto(ow)n\ ، نیکُلاس (ح1586-1647م/ ح 994-1057ق)، پیکرتراش، سنگ‌کار و معمار انگلیسی. او که برجسته‌ترین پیکرتراش انگلیسی در اوایل سدۀ 17م به‌شمار می‌رود، بیشتر به‌سبب تندیسهای واقع‌گرایانه‌ای شناخته می‌شود که برای آرامگاهها می‌ساخت.
استون در استان دِوِن در جنوب غربی انگلستان زاده شد و گفته شده، که پدرش سنگ‌بُر بوده است. او در انگلستان آموزش دید و در 1606م به آمستردام رفت و، به‌عنوان استادکار، نزد هِـندریک دِ کِیزِر، پیکرتراش و معمار سرشناس هلندی، به کار پرداخت. استون در 1613م با دختر دِ کیزر ازدواج کرد و به انگلستان بازگشت. او خیلی زود سفارشهای بسیاری برای ساخت تندیس گرفت و از دهۀ 1620م به‌عنوان بهترین پیکرتراش انگلستان شناخته می‌شد. وی خود را به‌عنوان سنگ‌کار و بنّایی برجسته نیز مطرح کرد، به‌گونه‌ای که از 1619 تا 1622م در ساختمان میهمانیهای سلطنتی (بَنکوئیتینگ هاوس)، که اینیگو جونز، معمار انگلیسی، در کاخ وایت‌هالِ لندن می‌ساخت، سرپرست سنگ‌کاران بود و در 1632م نیز سرپرست سنگ‌کاران و بنّایان سلطنتی شد.
استون نخست در پیکرتراشی به سبک ناتورالیسم گرایش داشت. این گرایش در یادمان سِر چارلز ماریسِن (1619م) در کلیسای سِنت مِری، واقع در واتفِردِ هارفِردشِر، آشکار است. همکاری با اینیگو جونز، که پیرو نوکلاسیسیسم بود، و مرمت تندیسهای باستانی یونانی و رومی در مجموعۀ شاه چارلز یکم، استون را با کلاسیسیسم آشنا ساخت و سبک ناتورالیستیِ آغازین او را به سبک کلاسیک نزدیک کرد. نمونۀ این تحول را در یادمان فرانسیس هالیس (1622م) در کلیسای وِست‌مینستِر اَبی می‌توان دید. این نخستین تندیس انگلیسیِ دارای زره رومی بود. از دیگر نمونه‌های کارهای کلاسیک او یادمان لیتِلتِن (1634م) در کالج مادلین در آکسفِرد است.
استون فردی نوآور بود و پایه‌های گردی که برای پیکره‌هایش به‌کار می‌برد، در آن زمان سابقه نداشت. در کارگاه بزرگ او انواع پیکره‌ها و یادمانها برای مزار یا تزیین ساخته می‌شد، از لوحهای یادبود گرفته، مانند لوح یادبود ادمند اسپنسر (1620م) در کلیسای وست‌مینستر اَبی، تا پیکره‌های نیم‌تنه، زانوزده یا خوابیده. بیش از 80 اثرِ برجامانده از او بیشتر از رخام، مرمر و دیگر سنگها ساخته شده‌اند.
دانسته‌های ما از شیوۀ کار استون فراوان است و این به سبب برجا ماندن دفتر یادداشتهای او از 1614 تا 1641م و نیز دفتر حسابداری او در سالهای 1631 تا 1642م است.

مآخذ

CE, 6th edition;
CODAA;
DA;
EA, 2006;
EB, 2008;
GLE ;
ME, 2005;
OCA;
YDAA.
بخش هنر و معماری جهان