اررا

اِرِّرا [errerā]، فرناندو دِ، ملقب به «الاهی» (1534؟- 1597م/ 941- 1005ق)، شاعر غنایی و ادیب اسپانیایی که در نخستین «مکتب سِویل» یکی از چهره‌های مهم بود؛ این مکتب اجتماع گروهی از شاعران و اومانیستهای نوکلاسیک سدۀ 16م/ 10ق اسپانیا بود که دغدغۀ بلاغت و قالب زبان را داشتند.

گرچه اررا هرگز به زیّ روحانیت درنیامد، در امور فرعی کلیسا فعال بود و ادارۀ موقوفه‌ای در سویل به او واگذار شد. او با عایدات این مقام توانست همّ خود را صرف تتبع و نگارش کند. آراء اشرافی‌منش ادبی او در «حواشی بر آثار گارْثیلاسو دِلا وِگا» (1580م) به وضوح نشان داده شده است. وی در این کتاب از نوآوریهای ایتالیایی‌مآبانۀ گارثیلاسو دِلا وگا و دیگر شاعران سویل تمجید کرده است. اررا در اشعار خویش که با عنوان «برخی از آثار فرناندو دِ اررا» (1582م) به چاپ رسیده، به شرح تفصیلی سبک گارثیلاسو پرداخته، و مسیری به سوی کولتِرانیسمو (سبک شعری مصنوع و پرتکلفی که در سده‌های 16 و 17م در اسپانیا رواج یافت و سرانجام، در افراطی‌ترین شکل خود، به سبک گُنْگُریسمو منتهی شد) پیموده است. گرچه تغزلات عاشقانه‌اش خطاب به لوث، کُنتسِ خِلْوِس در زمان او مورد پسند همگان بود، ماندگارترین اشعارش چکامه‌های میهنی او ست که از نظر اشتمال بر نوع بلاغت عهد عتیق و سرودهای خوش‌نوای شبانی بسیار غنی است. «شرح جنگ قبرس و نبرد دریایی لِپانتو» (1572م) و «در مدح حیات و ممات تامِس مور» (1592م) از دیگر آثار او ست. (102)