ادینگتن

اَدینْگْتِن [adīngten]، هِـنری(1757–1844م/1170-1260ق)، ملقب به نخستین وایکاونت سیدمِث، نخست‌وزیر محافظه‌کار بریتانیا از 1801 تا 1804م.

وی در1784م، به عضویت مجلس عوام درآمد و از 1789م رئیس آن مجلس شد. جرج سوم که نظر مساعدی نسبت به آزاد گذاشتن پیروان‌مذهب‌کاتولیک رومی نداشت، در1801م ادینگتن را که آنگلیکانی متعصب‌بود، به‌نخست‌وزیری برگزید. دولت وی از پیروزیهای بریتانیا در کپنهاگ،قاهره‌واسکندریه‌بهره‌برد و پیمان آمیَن (1802م) با ناپلئون نیز بر محبوبیت او افزود. با شروع جنگ در سال بعد، ادینگتن مقام خود را به ویلیام پیت، نخست‌وزیر پیشین وا گذاشت و خود به عنوان وایکاونتی، ریاست هیئت مشاوران سلطنتی و مُهرداری سلطنتی رسید.
وی در 1812م، وزارت کشور را برعهده گرفت و به سبب مشکلات اقتصادی، با نارضایی عمومی روبه‌رو شد. او برای سرکوب کردن تظاهرات تولیدکنندگان و نیز لادایْتهـا (مخالفان سرسخت صنعتی شدن) بر اختیارات رؤسای دادگاههای بخش در صدور احکام فوری افزود. همچنین پیشنهاد قوانین تحدید حقوق مردم در تشکیل جلسات عمومی و پخش کردن نوشته‌های سیاسی از اوست. (101)