آریشیما تاکئو

آریشیما تاکِئو [ārīšīmā tākeºo] (1878-1923م/ 1256-1302ش)، داستان‌نویس ژاپنی که به سبب آرمان‌گرایی انسانی‌اش، در کشور خود به عنوان «مرد عشق» شناخته شده است.

آریشیما پسر ارشد خانوادۀ اشرافی مستعدی بود؛ یکی از برادرانش آریشیما ایکوما نقاش، و دیگری ساتُمی تُن نویسنده بود. وی به مدرسۀ اشراف رفت و به عنوان ندیم ولیعهد برگزیده شد. سپس به تحصیل در مدرسۀ کشاورزی ساپُرو پرداخت. این مدرسه را در اواخر سدۀ 19م مرکز اندیشه‌های نو می‌دانستند. آریشیما در آنجا با وضع طبقات پایین جامعه آشنا شد؛ سپس به ایالات متحده رفت و در دانشگاه هاروارد درس خواند.
آریشیما پس از بازگشت به ژاپن به کار آموزش پرداخت و در انتشار نشریۀ بشردوستانۀ «غان سپید» دست داشت. رمان او به نام «فرزندان قابیل» (1917م) وضع فلاکتبار کشاورزان اجاره‌دار را ترسیم می‌کند. رمان «یک زن» (1919م) مایۀ شهرتش شد. او در 1922م در کتاب «بیانیه» اعلام کرد که طبقۀ زحمتکش تنها خود می‌تواند به خود کمک کند و او به عنوان آرمانگرایی بورژوا نمی‌تواند کاری برایشان انجام دهد. در همان سال او زمین و مزارع خود در هُکایدو را میان مستأجران تقسیم کرد؛ سال بعد، در پناهگاهی کوهستانی با معشوقه‌اش خودکشی کرد. (112)