آل ابی شعبه

آلِ ابی‌شُعْبه، خاندانی شیعی که در سده‌های 1 و 2ق محدثان و فقهای نامداری از آن برخاستند و به همین علت این خاندان معروفیت بسیار یافت. این خانواده اهل کوفه بوده، اما به سبب ارتباط بازرگانی مستمر افراد آن با حلب، به حلبی شهرت یافته است. مشاهیر آل شعبه 9 تن‌اند: ابوشعبه، علی، عمر، عبیدالله، محمد، عمران، عبدالاعلیٰ، احمد و یحیى.
ابوشعبه از امام حسن و امام حسین(ع)؛ علی، عمر، عبیدالله، عمران و عبدالاعلیٰ از امام صادق(ع)؛ محمد و یحییٰ از امام باقر و امام صادق(ع)؛ و احمد از امام صادق و امام رضا(ع) روایت کرده و همۀ آنان مورد وثوق‌اند.
عبیدالله بن علی‌کتاب معتبری در فقه دارد که امام صادق(ع) آن را ستوده و به گفتۀ شیخ طوسی، نخستین اثر فقهی شیعه است. محمدبن علی نیز رساله‌ای در فقه دارد و به احمد و یحییٰ نیز کتبی نسبت داده شده است.

مآخذ

امین، محسن، اعیان‌الشیعة، بیروت، دارالتعارف، 1403ق، 2 / 89؛
خویی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، بیروت، 1403ق، 2 / 177- 178، 11 / 77-80، 236، 13 / 14-15، 145-146، 16 / 303-304، 20 / 71-73، 21 / 183؛
طبرسی، حسین، مستدرک الوسائل، تهران، المکتبة الاسلامیة، 1383ق، 3 / 636، 639، 658؛
طوسی، محمدبن حسن، الفهرست، به کوشش محمود رامیار، دانشگاه مشهد، 1351ش، صص 203-204، 303، 362؛
مامقانی، محمدحسن، تنقیح المقال، نجف، 1352ق، 1 / 74، 132، 2 / 240، 263، 340، 351؛
مدرس، محمدعلی، ریحانةالادب، تبریز، 1346ش، 8 / 432.

بخش معارف