آق شهری، شمسالدین محمد بن احمد بن امین بن معاذ (665- 739ق / 1267- 1338م) تاریخنگار و جهانگرد. در آقشهر (شهری در نزدیكی قونیه در تركیۀ آسیایی) زاده شد و برای تحصیل علم، به مصر رفت و از آنجا راهی مراكش و اندلس شد و نزد نخبگان اندلس به فراگیری دانش پرداخت. در اندلس از أبی جعفر بن زبیر و در فاس (مراكش) از محمد بن محمد بن عیسی بن منتصر و جز ایشان حدیث شنید و چندینبار از مشرق به مغرب سفر كرد كه حاصل آن، سفرنامهای در چندین جلد بود. این سفرنامه در واقع گزارش سفرها و دیدارهای او از سرزمینهای گوناگون است. سرانجام در مدینه مسكن گزید و در همانجا درگذشت. سال درگذشت وی را 731ق / 1331م نیز نوشتهاند. ابوالفضل نویری، قاضی مكه، از او نقل حدیث كرده است. علاوه بر سفرنامه دو اثر دیگر نیز از او یاد كردهاند: 1. روضة الفردوس، كه كتابی تاریخی و دربارۀ كسانی است كه در قبرستان بقیع به خاك سپرده شدهاند. نسخهای خطی از آن به شمارۀ 268 در كتابخانۀ دَحْداع (كتابخانهای از آنِ رشیدِ دحداح در گذشته 1306ق / 1889م با 716 نسخۀ خطی كه وی در 1840 به كتابخانۀ برلین فروخت)، موجود است؛ 2. مَنسك القاصد الزائر (حاجیخلیفه؛ بغدادی؛ بروكلمان).