آصف قزوینی

آصِفِ قَزْوینی، یا سیدمیرآصف قزوینی، از علما و فقهای امامی اوایل سدۀ 12ق / 18م. در اواخر سدۀ 11 و اوایل سدۀ 12ق / 17 و 18م، نخست در قزوین و سپس در اصفهان به تحصیل دانش پرداخت. پس از چندی به قزوین بازگشت و مدتی را در آنجا و سپس در تفلیس به تدریس گذراند. در شرح مختصری که از زندگی او باقی است، پرهیزکاری و نوع‌دوستی وی جای خاصی دارد. هنگامی که اصفهان در محاصرۀ محمود افغان بود (1135ق / 1723م)، میرآصف در شرایط دشوار جنگ و قحطی به یاری و دستگیری درماندگان و مستمندان برخاست. وی مدتی کوتاه پس از این واقعه درگذشت. اثر مشهور او شرحی است بر خطبۀ همام از نهج‌البلاغۀ امیرالمؤمنین علی(ع).

مآخذ

آزاد کشمیری. محمدصادق، نجوم‌السماء فی تراجم‌العلماء، لکهنو، 1303ق، 1 / 273-274؛
آقابزرگ، الذریعه، 13 / 226؛
امین، محسن، اعیان‌الشیعة، بیروت، دارالتعارف، 1403ق، 2 / 78؛
قمی، عباس، فوائدالرضویة، تهران، 1327ش، ص 53؛
مدرس، محمدعلی، ریحانةالادب، تبریز، 1346ش، 4 / 447- 448.

بخش ادبیات