نویسنده (ها) :
حسن یوسفی اشکوری
آخرین بروز رسانی : پنج شنبه 29 خرداد 1399 تاریخچه مقاله
اِبْشیطی، شهابالدین احمد بن اسماعیل بن ابی بكربن عمر بن بریده (خالد) مصری (802-883ق / 1400- 1478م) ادیب، شاعر، محدث و فقیه شافعی. وی در اِبْشیط (یكی از آبادیهای شهر محله، واقع در دلتای نیل) زاده شد و در همانجا بالید و قرآن و كتابهایی چند، چون العمدة و التبریزی را از بر كرد. نیز در آنجا فقه را از بدربن صواف و شهاب بن حمید و ولیالدین بن قطبالدین فراگرفت و نزد ابوعمر و علی رمسیسی قرآن را تلاوت كرد. آنگاه در 820ق / 1417م به قاهره كوچید و در دانشگاه الازهر به تكمیل علوم پرداخت و افزون بر فقه و اصول و حدیث در ادبیات و ریاضیات نیز مهارت یافت (سخاوی، 1 / 235-236). ابشیطی در 857ق / 1453م حج گزارد و به قصد زیارت مرقد پیامبر (ص) به مدینه رفت. و تا پایان زندگی بیش از 20 سال مقیم و مجاور آنجا شد. وی بیشتر سالها حج میگزارد و در 871ق / 1467م مدتی مجاور مكه گردید. ابشیطی ظاهراً به منظور ادای احترام به پیامبر اسلام و احتمالاً برای رعایت ادب در برابر ابوالفرج مراغی از نقل حدیث در مدینه خودداری میكرد. وی در مدینه درگذشت و در گورستان بقیع، نزدیك قبر امام مالك، به خاك سپرده شد (همو، 237؛ شوكانی، 1 / 39). اِبْشیطی از زاهدان و عابدان بنام روزگار خویش بود و نزدیك به 20 تألیف در موضوعات گوناگون به وی نسبت دادهاند كه با توجه به بسیاری از فهارسِ مخطوطاتِ كتابخانههای جهان از سرنوشت هیچ یك نشانی در دست نیست.