آمنه، بنت ابان

آمِنه، بنت اَبان بن کُلَیب بن ربیعة بن عامر، از قبیلۀ بنی‌ابان و از زنان بلندآوازۀ دورۀ جاهلیت عربستان که به دلیری و بلندهمتی معروف بوده است. وی به همسری امیّة بن عبد شمس بن عبد مناف از قبیلۀ قریش درآمد. امیه تا پس از تولد پیامبر اکرم (ص)،570 م، زنده بوده است. عاص، ابوالعاص، ابوالعیص و عویص (که به اعیاص مشهورند)، صفیّه، توبه و اَرْویٰ نتیجۀ این ازدواج‌اند. پس از مرگ امیه به همسری فرزند امیه درآمد و از او صاحب فرزندی به نام ابومعیط گردید. از‌این‌روی، بنی‌امیه که از نسل امیه و آمنه هستند، برادران و عموهای ابومعیط به‌ شمار می‌آیند. ازدواج آمنه با فرزند امیه بر مبنای قانون دورۀ جاهلیت بود که همسران مرد پس از مرگ وی به ارث به پسر بزرگ او می‌رسیدند و پسر می‌توانست با همسر پدر در صورتی که مادر خود او نباشد ازدواج کند. این ازدواج، که در اسلام به نام (نکاح مَقْت) شهرت دارد، در آیۀ 22 از سورۀ 4 (نساء) تحریم شده و از گناهان بزرگ به ‌شمار آمده است.

مآخذ

ابن کلبی، هشام ‌بن محمد، جمهرة ‌النسب، به کوشش عبدالستار احمد فرّاخ، کویت، 1403 ق، 1 / 149؛ امین، حسن، الموسوعة ‌الاسلامیة، بیروت، 1359 ق، 1 / 183؛ بستانی ف، بلاذری، احمدبن یحیی، انساب ‌الاشراف، بیت‌المقدس، 1936 م، 5 / 306؛ فوازه، زینب بنت یوسف، الدر المنثور، مصر، 1312 ق، ص 17.

علی رفیعی