نویسنده (ها) :
سید علی آل داوود
آخرین بروز رسانی : پنج شنبه 5 دی 1398 تاریخچه مقاله
آبِ زُلال، نام دو منظومه در ادب پارسی از شاعران زیر:
1. شوشتری جزایری
میرمحمد عباس بن علیاكبربن محمدجعفر موسوی لكهنوی (1224-1306ق / 1809-1889م). اثر او در زمینۀ اخلاق عملی است. این كتاب در 1307ق / 1890م همراه كتابهای اجناس الجناس و گوهرشاد او در لكهنو به چاپ رسیده است. یكبار نیز در مصر چاپ شده است. آقابزرگ تهرانی نام كتاب اخیر او را گوهر شاهوار ضبط كرده است (1 / 2).
2. فیض كاشانی
ملامحسن (1007-1091ق / 1598-1680م). اثر او مختصر است و بیشتر جنبۀ عرفانی دارد. این منظومه به دو جرعه تقسیم شده و هر جرعه دارای سه نفس است. جرعۀ اول خطاب به حق تعالى و جرعۀ دوم خطاب به نفس است. این مثنوی اینگونه آغاز میشود:
یا محیی قلب كل عارف فیاض زوارف المعارف ستـــّار معایـب البرایــا غفــار كبائــر الخطایــا
و چنین خاتمه مییابد:
از سرتاپای گوش بادت وین آب زلال نوش بادت
این منظومه تا به حال به چاپ نرسیده و نسخههای خطی آن در كتابخانههای مجلس شورای ملی(سابق)، مركزی دانشگاه تهران، سنای سابق، آیتالله مرعشی، ملی ملك، دانشكدۀ ادبیات و نیز كتابخانههای خصوصی دكتر مفتاح، فخرالدین نصیری امینی و سیدمحمد بن نعمتالله جزایری موجود است.