پانیْ پَتی، محمدبن محمود ملقب به جلالالدین محمدكبیر الاولیاء (د 765ق / 1363م)، صوفی برجستۀ طریقۀ چشتیۀ صابریه در هند. نسب جلالالدین به عثمان، خلیفۀ سوم میرسید و نیاكان او ظاهراً نخست از مدینه به كازرون و سپس از آنجا به پانی پت در هند، مهاجرت كرده بودند (چشتی، 197، 214؛ چشتی صابری، 334). جلالالدین در پانی پت به دنیا آمد و دوران كودكی خود را در همانجا گذراند. وی در خردسالی، پدرش را از دست داد و پرورش او را عمویش برعهده گرفت (چشتی، 197؛ شارب، 129). جلالالدین در كودكی بسیار مورد توجه شیخ شرفالدین بوعلی قلندر پانی پتی بود، چندانكه هر روز با او ملاقات میكرد و سرانجام در 12 سالگی در پی شنیدن سخنی از بوعلی قلندر و دگرگونی احوالش، زندگی معمولی را رها كرد و به ریاضت و سلوك روی آورد (لعلی بدخشی، 315؛ چشتی، 200-201). پس از آن روی به عالم تجرید آورد و 30 یا 40 سال از عمرش را در سفر گذراند و بارها به حج رفت و سرانجام همراه جمعی از درویشان به قصبۀ هانسی رسید و در آنجا با شیخ جمالالدین هانسوی ملاقات كرد و به توصیۀ او به پانی پت بازگشت و به شمسالدین پانی پتی مشهور به شمسالدین تُرك دست ارادت داد و پس از ریاضتهای بسیار از وی خرقه گرفت و از او لقب جلالالدین گرفت (لعلی بدخشی، 315-316؛ چشتی، 199-200. 203-204). سپس به دستور شیخ خود به قصبۀ كرنال رفت و تا مرگ شمسالدین در آنجا ماند. پس از آن به پانی پت بازگشت و بهعنوان جانشین او ادارۀ خانقاه و مزار شمسالدین را برعهده گرفت (لعلی بدخشی، 316؛ چشتی، 199-200). گفتهاند كه جلالالدین بیش از 170 سال عمر كرد و در پانی پت به خاك سپرده شد. جلالالدین صاحب 5 پس و دو دختر بود. پس از گذشت بیش از یك سده، به دستور یكی از امرای اسكندر لودهی به نام فیروزبن لطفالله در 904ق / 1499م، گنبدی بر قبر وی ساخته شد (لعلی بدخشی، 316-317؛ چشتی، 213-214؛ غلامسرور، 1 / 364- 365؛ چشتی صابری، 341-342). در منابع، جلالالدین را جامع علم شریعت، طریقت و حقیقت دانستهاند و كرامات بسیاری به او نسبت دادهاند. وی اهل سُكر و سماع بود و در اواخر عمر حالت استغراق چنان بر او غالب میآمد كه مریدانش در وقت نماز با گفتن مكرر كلمۀ «حق» وی را به خویشتن باز میآوردند (لعلی بدخشی، 315؛ چشتی، 197- 198؛ غلام سرور، 1 / 362-364). وی با سیدجلالالدین بخاری، ملقب به مخدوم جهانیان جهانگشت معاصر بود و حكایتهایی دربارۀ آن دو نقل شده است (چشتی، 213؛ غلام سرور، 1 / 364). جلالالدین مریدان بسیاری یافت و نام نزدیك به 40 نفر به عنوان خلفای او نقل شده است كه برجستهترین آنها شیخ احمد عبدالحق است كه سلسلۀ چشتیۀ صابریه از طریق او ادامه یافته، و شاخۀ فرعی چشتیۀ صابریه موسوم به «مخدومیه» منسوب به اوست (چشتی، 213-215؛ غلامسرور، 1 / 364- 365؛ رضوی، I / 270؛ آریا، 185). تنها اثر باقیمانده از جلالالدین پانی پتی، رسالهای با عنوان زادالابرار دربارۀ وحدت وجود است كه امروزه اثری از آن در دست نیست، اما لعلی بدخشی و غوثی شطاری بخشهایی از آن را در كتابهای خود آوردهاند (چشتی، 198؛ غوثی شطاری، 512-514؛ غلامسرور، 1 / 362؛ لعلی بدخشی، 317).