آتش اصفهانی

آتَشِ اِصْفَهانی، میرزاحسن فرزند حاج ملامحمد صادق (1286-1349ق / 1869-1930م)، از شاعران متأخر، متخلص به «آتش». پدرش حاج ملامحمدصادق (د 1328ق / 1910م) از روحانیان اصفهان، و در جامعۀ روحانیت آن ناحیه دارای احترام و اعتبار بود. میرزاحسن از هنرمندان بنام زمان خود بود و در یراق‌دوزی و زنجیره‌بافی و گلدوزی مهارت تمام داشت، ولی پس از چندی به بازرگانی پرداخت و تا پایان زندگی در این كار بود. میرزاحسن در آغازِ شاعری «بینوا» تخلص می‌كرد، ولی بعداً آن را به «آتش» تغییر داد. وی در محافل ادبی و انجمنهایی كه در آن زمان در اصفهان تشكیل می‌شد، مانند انجمن ابوالفقراء شیخ‌محمدباقر گزی و انجمن ملك‌الشعراء محمدحسین عنقا و انجمن ادبی شیدا، شركت داشت و محل كار خود او نیز مجمع شاعران و ادیبان آن شهر بود. او در 21 رجب 1349ق / 12 دسامبر 1930م درگذشت و در تكیۀ سرآب، نزدیكی تخت فولاد، به خاك سپرده شد.
آتش بیشتر غزل می‌گفت و در غزل‌سرایی از شیوۀ صائب و كلیم (سبك معروف به هندی) پیروی می‌كرد. دیوان اشعارش در 1338ش به كوشش سیدعلی نوربخش آزاد و با مقدمۀ جلال‌الدین همایی به چاپ رسیده است.

مآخذ

آتش اصفهانی، حسن، دیوان، به كوشش علی نوربخش آزاد، با مقدمه همایی، جلال‌الدین، اصفهان، خائفی، 1338ش، مقدمه؛ آقابزرگ، الذریعة، 9(1) / 1؛ مهدوی، مصلح‌الدین، تذكرة‌القبور، اصفهان، 1348ش، صص 2-4؛ هدایت، محمود، گلزار جاویدان، تهران، 1353ش، 1 / 5-6؛ هنرفر، لطف‌الله، اصفهان، جیبی، 1356ش، صص 250-251.

بخش ادبیات