آتشی

آتَشی، خَبّاز شیرازی طوسی، شاعر سدۀ 9 و 10ق / 15 و 16م. وی در شیراز اقامت داشت، معاصر صبوحی و همچون او نانوا بود و «یكدیگر را هجوهای ركیك می‌گفتند». حكیم شاه محمد در فصلی كه خود به ترجمۀ مجالس النفائس افزوده، آتشی را در شمار شاعرانی آورده است كه پس از 928ق / 1522م می‌زیسته‌اند (علیشیر نوایی، 388؛ سام میرزا، 325). نسخه‌ای از دیوان او در كتابخانۀ مركزی دانشگاه تهران موجود است كه مشتمل بر 25 قصیده در ستایش خاندان پیغمبر است (كتابخانۀ مركزی، 11 / 2153). دیوان دیگری كه در فهرست كتابخانۀ مركزی (9 / 1040-1043) به شمارۀ 2412 وصف شده است،‌از آتشی دیگری است كه در سدۀ 11ق / 17م در دكن (گلكنده و بیجاپور) زندگی می‌كرده است.

مآخذ

آقا بزرگ، الذریعة، 9(1) / 2؛
سام میرزا، تحفۀ سامی، به كوشش ركن‌الدین همایونفرخ، تهران، علمی، 1347ش؛
كتابخانۀ مركزی، فهرست خطی، علیشیر نوایی؛
امیر نظام‌الدین، مجالس النفائس، به كوشش علی‌اصغر حكمت، تهران، منوچهری، 1363ش.

بخش ادبیات