نویسنده (ها) :
احمد تفضلی
آخرین بروز رسانی : دوشنبه 19 خرداد 1399 تاریخچه مقاله
اِسْفَنْد، نام دوازدهمین ماه از سال و سومین ماه از فصل زمستان در سال شمسی در تقویم كنونی ایرانیان و نیز نام پنجمین روز هر ماه شمسی در تقویم ایرانیان باستان. این نام مخفف اسفندارمد است كه در پهلوی به صورت سْپَندارْمَد آمده، و آن خود از صورت اوستایی سْپَنْتاآرْمَتی امشاسپند موكل بر زمین (بارتولمه، 335, 1619) مشتق شده است. این نام به صورت اسفندارمذ بارها در متنهای عربی (بیرونی، الآثار...، 229، قانون...، 1/ 266) و فارسی (همو، التفهیم، 260؛ گردیزی، 247؛ شهمردان، 38؛ قزوینی، 84) به كار رفته است. در دورۀ ساسانی روز پنجم از ماه اسفند را كه روز تقارن نام ماه و نام روز بود، جشن میگرفتند و به گفتۀ بیرونی تا زمان وی این جشن در اصفهان و ری و دیگر شهرهای فَهْله (غرب و مركز ایران) باقی بود و آن را جشن زنان میدانستند كه به فارسی مژدگیران (= مزد گیران) نامیده میشد، زیرا در این روز مردان به زنان هدیه میدادند ( الآثار، همانجا؛ نیز نک : قزوینی، همانجا). اما همین نویسنده در دو اثر دیگر خود - قانون (همانجا) و التفهیم (فارسی، همانجا، ترجمۀ عربی، 182؛ نیز قزوینی، همانجا) - نام این جشن را مردگیران ذكر كرده(نیز نک : قزوینی،همانجا) و در توجیه آن گفته است كه در این روز زنان از مردان میخواستند كه آرزوهایشان را برآورند. از سوی دیگر گردیزی نیز آن را مردگیران خوانده، و آورده است كه در این روز زنان به میل خود مرد بر میگزیدند (همانجا). ابوریحان بیرونی ( الآثار، قانون، التفهیم، همانجاها) و گردیزی (همانجا) آوردهاند كه این روز را در زمان آنان «كتبۀ الرقاع» (= رقعه نویسی) مینامیدند، زیرا در این روز افسونهایی را برای دور كردن حشرات و جانوران گزنده بر كاغذهای چهارگوش مینوشته، و در فاصلۀ زمانی میان سپیده دم و برآمدن آفتاب بر در و دیوار میآویختهاند. بیرونی ( الآثار، همانجا؛ نیز نک : شهمردان، قزوینی، همانجاها) این افسون را كه اصل پهلوی داشته، و تحت تأثیر فارسی قرار گرفته، نقل كرده است. همچنین این نویسنده آورده است كه در این روز معجون خاصی درست میكرده، و میخوردهاند تا از گزند كژدم در امان بمانند (بیرونی، همانجا).