كه صريح در حصر مُلك در ذات اقدس حق‌تعالى است.

دسته دوم: روايات واژه «اطاعت» و مشتقات آن:

1. كلينى به سندش از مرازم بن حكيم نقل ميكند:

قال: سمعت ابا عبدالله (ع) يقول: «مَا تَنَبَّأَ نَبِيٌّ قَطُّ حَتَّى يُقِرَّ لله بِخَمْسِ خِصَالٍ بِالْبَدَاءِ وَ الْمَشِيئَةِ وَ السُّجُودِ وَ الْعُبُودِيَّةِ وَ الطَّاعَةِ»[1].

هيچ پيامبرى به پيامبرى نرسيد مگر آنكه براى خداوند به پنج مطلب اقرار و اعتراف كند: 1) بداء؛ 2) مشيت؛ 3) سجود؛ 4) پرستش؛) طاعت.

مقصود از بداء تغييرى است كه در قَدَر الهى به اسباب و اراده الهى صورت ميگيرد. عواملى نظير: دعا و اعمال خير و توبه بندگان و امثال آنها بنابر حكمت الهى موجب تغيير مقدراتى ميشود كه در برنامه ابتدايى خداوند براى مديريّت جهان هستى و شئون جامعه انسانى پيش‌بينى شده است؛ اگرچه اين تغيير در مرحله قضاى حتمى الهى كه مرحله مشيّت و مرحلهاى بالاتر از مرحله قَدَر است، منظور و مكتوب گرديده است.

منظور از مشيّت، ارادهاى است كه خداوند به وسيله آن طرح و برنامه نهايى خود را در عالم هستى اجرا ميكند كه مرحلهاى فراتر از مرحله قَدَر الهى است كه بداء در آن راه دارد و تغيير و تحول‌پذير است.

بنابراين، اقرار به بداء و مشيّت، به معناى اقرار به مديريت مستدام و فعال خداوند نسبت به همه امور جهان هستى است.

[1] . اصول كافى، ج 1، ص 148.