(وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‌ بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ\* إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ مَلَائِهِ فَاتَّبَعُوا أَمْرَ فِرْعَوْنَ وَ ما أَمْرُ فِرْعَوْنَ بِرَشِيدٍ\* يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ وَ بِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ)[1].

ما، موسى را با آيات خود و دليل آشكارى فرستاديم\* به سوى فرعون و اطرافيانش؛ امّا آنها از فرمان فرعون پيروى كردند؛ درحالى‌كه فرمان فرعون، مايه رشد و نجات نبود.\* روز قيامت، او در پيشاپيش قومش خواهد بود؛ و (به جاى چشمه‌هاى زلال بهشت) آنها را وارد آتش مى‌كند؛ و چه بد آبشخورى است (آتش)، كه بر آن وارد مى‌شوند!

در اين آيات، از تبعيّت از فرعون، به صراحت به تبعيّت از امر او تعبير و اعلام شده كه نتيجه پذيرش رهبرى و حاكميت او در روز قيامت، گرفتار آمدن به سرنوشت سياه و شقاوتمندانهاى است كه فرعون بدان گرفتار خواهد شد.

تطبيق تبعيّت بر اطاعت امر در آيات ديگرى از قرآن كريم نيز آمده است. نظير:

(فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي وَ مَنْ عَصانِي فَإِنَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ)[2].

پس آن كس كه از من پيروى نمود، از من است و آن كس كه از من فرمانبرى نكند، همانا تو بخشنده مهربانى.

در آيه فوق تقابل ميان‌ (فَمَنْ تَبِعَنِي) و (مَنْ عَصانِي) قرينه روشنى است بر اينكه مراد از «تبعيّت» اطاعت امر است.

[1] . سوره هود: 96- 98.

[2] . سوره ابراهيم: 36.