مقدّمه دوم: حقّ اطاعت تنها در جايى است كه مالك و مملوكى در كار باشد، مالك است كه بر مملوك خود حقّ اطاعت دارد و بر مملوك است كه از مالك خويش اطاعت كند.

مقدّمه سوم: هيچ موجودى به جز خداوند متعال مالك موجودات ديگر نيست.

و لهذا- بنابر مقدمه دوم- هيچ موجودى به‌جز خداى متعال- بالذات- حقّ اطاعت ندارد و تنها خداى بزرگ و متعال است كه به دليل آنكه آفريننده ساير موجودات است، مالك آنهاست و لهذا از نظر عقل، حقّ اطاعت دارد و بر ساير موجودات است كه دستور او را اطاعت كنند و از او فرمان برند و بر فرمان و دستورش گردن نهند.

نتيجه اينكه: تنها خداوند- آفريدگار جهان و انسان- است كه حقّ حاكميّت بالذات دارد؛ زيرا حقّ حاكميّت بالذات، حقّ اطاعت را مى‌طلبد و حقّ اطاعت، بر مالكيت مطاع نسبت به مطيع توقف دارد و تنها مالك جهان و انسان وجود اقدس حق‌تعالى است.

تا اينجا به ادله عقلى دال بر انحصار حاكميّت در ذات حق‌تعالى پرداختيم، اكنون نوبت آن است كه به ادلّه نقلى انحصار حاكميّت در ذات اقدس خداوند بپردازيم.

3. ادله نقلى حصر حاكميّت بالذات در خداى متعال‌

در متون دينى اسلامى- قرآن و حديث- به فراوانى و به طور مكرّر و با واژگان و الفاظ گوناگون بر حصر حاكميّت در خداى متعال تأكيد شده است.

براى بررسى مسئله حصر حاكميت در خداوند از ديدگاه قرآن و سنّت ابتدا به بررسى اين مطلب در آيات كريمه قرآن، سپس به بررسى آن در سنّت معصومين (عليهم السلام) مى‌پردازيم. بنابراين بحث درباره ادلّه نقلى حصر حاكميّت بالذات در خداى متعال را در دو بخش پى خواهيم گرفت.