زمان، شيخ محمد على شاه آبادى و فلسفه را از محضر مرحوم رفيعى قزوينى بهره‌مند شد.[1]

امام خمينى (قدس سره) از همان سال‌هاى نخست، توجه زيادى به پرورش نفس و تزكيه جان داشت و از اوان جوانى عميقاً به اصول اخلاقى پايبند بود و آداب اسلامى را رعايت و زهد و پرهيزگارى پيشه مى‌كرد و همواره در حال ذكر خداوندى بود و دمى از عبادت و تهجد غفلت نمى‌ورزيد و تواضع و وقار خاصى داشت و همواره در خط پرهيزكاران و متقيان قدم برمى‌داشت و از اخلاق صالحان دور نمى‌شد و از زياده‌گويى و بيهوده سرايى اجتناب مى‌ورزيد. همواره جز در جايى كه رضاى خداوندى ايجاب مى‌كرد يا سخن از علم يا ذكر و عبادت يا برآوردن نيازى يا ارشاد و هدايتى مطرح بود، سكوت را ترجيح مى‌داد.

ايشان از همان ابتدا الگويى براى اخلاق برجسته و فضيلت و تقوا بود و سرانجام به مرتبه علماى بزرگ حوزه علميه قم نايل آمد و در اين مقام نقش مربى صالح و معلم هدايتگر را به خوبى ايفا كرد و در كنار تدريس علومى چون فقه و اصول و فلسفه، به تدريس اخلاق نيز پرداخت و گروهى از مشتاقان تزكيه نفس و كسب مكارم اخلاقى به گرد وى جمع آمدند و محفل درسى معظم‌

[1] سيد حميد روحانى: بررسى و تحليلى از نهضت امام خمينى، ج 1، ص 27.