سرچشمه عرفان اسلامى‌

براى آشنايى با سرچشمه عرفان اسلامى، لازم است ابتدا اشاره‌اى به سابقه پيدايش عرفان اسلامى در تاريخ اسلام نموده و سپس به توضيح مختصرى پيرامون واژه‌هاى «عرفان» و «اسلامى» بپردازيم.

تبيين عرفان اسلامى در جنبه نظرى، از ابتدا توسط قرآن كريم و تعاليم رسول خدا صَلَّى‌اللَّهُ عَلَيه‌وَآلِه آغاز و سپس به وسيله اميرالمؤمنين و ساير امامان هدى سَلَامُ اللَّهِ تَعَالَى عَلَيهِم أَجْمَعِين به گستردگى تشريح و تبيين شد.

در همين راستا، بخش عظيمى از بيانات اميرالمؤمنين عَلَيهِ‌السَّلَام در نهج‌البلاغه و بخش‌هاى وسيعى از بيانات به ويژه ادعيه ساير ائمه هدى عَلَيهِمُ‌السَّلَام و بالاخص دعاهاى صحيفه سجاديه امام سجاد سَلَامُ‌اللَّهِ تَعَالَى‌عَلَيه به تبيين گسترده معارف توحيدى پرداخته و گنجينه عظيمى از عرفان نظرى اسلامى را به وجود آورده است‌[1].

[1] . در كتاب« اصول عرفان ناب اسلامى در معارف سجادى» بخشى از بيانات ائمّه هدى به ويژه امام سجاد سَلَامُ اللَّهِ تَعَالَى عَلَيهِم أَجْمَعِين در زمينه تبيين عرفان نظرى، مورد تحليل و تفسير قرار گرفته است.