درآمد

اگر بخواهيم حقيقت عرفان عملى را در يك كلمه خلاصه كنيم، كلمه‌اى جامع‌تر و دقيق‌تر از «ياد خدا» نخواهيم يافت. ياد خدا، تنها وسيله سكون به خدا و تنها راه وصال حضرت حق است. در آيات كريمه سوره احزاب به اين حقيقت اشاره شده است:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً\* وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا\* هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَ مَلائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ كانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيماً\* تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلامٌ وَ أَعَدَّ لَهُمْ أَجْراً كَرِيماً[1].

آنچه آدمى را از قيد و بند اسارت طبيعت آزاد مى‌كند و رحمت و صلوات الهى را بر او نازل مى‌كند، همان «ذكر الله» است و از همين رهگذر امن است كه آدمى به اوج نظر و لقاء و سلام الهى دست مى‌يابد، و شايسته اجر كريم او مى‌گردد.

در اين نوشتار سعى شده كلياتى در رابطه با «ياد خدا» و نيز «يادآوران» ياد خدا كه تبعيت از آنها شرط اصلى خلوص ياد خداست، ارائه شود. باشد كه‌

[1] . سوره احزاب: 44- 40.