پس سلطان حق خداست و سلطنت حق تنها در دست اوست، نه غير او و لذا هر سلطانى كه از طرف او معين نشده باشد، حق نيست:

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ\* مَلِكِ النَّاسِ‌

بگو: پناه مى‌برم به پروردگار مردم، به پادشاه و فرمانرواى مردم‌[1].

اين خداى بزرگ است كه سلطان حقيقى است و فرمانروايى و حكم به دست اوست و فقط اوست كه آن را به هر كس بخواهد اعطا مى‌كند.

آيات ولايت‌

شمار آيات ولايت در قرآن فراوان است، و مضمون آنها انحصار «ولايت» در خدا است، از جمله:

ما لَهُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا يُشْرِكُ فِي حُكْمِهِ أَحَداً

آنها هيچ ولىّ و سرپرستى جز او ندارند، و او هيچ كس را در حُكم خود شركت نمى‌دهد[2].

شايان ذكر است كه قرآن كريم، تمام تعابير و اصطلاحاتى را كه امكان دارد بر اختصاص سلطه و حكم به خداى سبحان دلالت كند به كار گرفته است كه اين خود بيان‌گر اهتمام چشمگيرى است كه خداى متعال به‌

[1] . سوره ناس: 1 و 2.

[2] . سوره كهف: 26.