آيات امر

مفاد اين گروه از آيات، اختصاص «امر» به خداوند است؛ خداى سبحان مى‌فرمايد:

بَلْ لِلَّهِ الْأَمْرُ جَمِيعاً

همه امر- فرمان- فقط در اختيار خداست‌[1].

أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ

آگاه باشيد كه آفريدن و فرمان مخصوص اوست‌[2].

آشكار است كه اين عبارت، دال بر حصر است؛ زيرا در زبان عربى مقدم كردن آنچه مى‌بايست مؤخر باشد مفيد معناى حصر است؛ مانند آوردن جار و مجرور پيش از عامل كه در اين آيه وجود دارد يا مانند مقدم كردن مفعول بر فاعل در آيه زير كه دال بر حصر است:

إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ‌

[پروردگارا!] تو را مى‌پرستيم و از تو يارى مى‌جوييم‌[3].

[1] . سوره رعد: 31.

[2] . سوره اعراف: 54.

[3] . سوره فاتحه: 5.