و
كسى كه خدا و پيامبر را اطاعت كند، [در روز رستاخيز،] همنشين كسانى از پيامبران و
صدّيقان و شهدا و صالحان خواهد بود كه خدا، نعمت خود را بر آنان تمام كرده و اينان
نيك رفيقانى هستند، اين موهبتى از ناحيه خداست. و كافى است كه او، [از حالِ
بندگان، و نيّات و اعمالشان] آگاه است[1].
از
آنجا كه سود و منافع اين اجر، به خود مؤمنان بازمىگردد، نه به شخص رسول اكرم (ص)،
قرآن تأكيد مىكند كه اين اجر، از نوع پاداشهايى نيست كه مردم به آن خو گرفتهاند
و منفعت آن به خود اجير بازمىگردد. پيامبر (ص) براى رسالت خويش چنين اجرى
نمىخواهد:
قُلْ
لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرى لِلْعالَمِينَ
بگو:
در برابر اين [رسالت و تبليغ]، پاداشى از شما نمىطلبم، اين [رسالت]، چيزى جز يك
يادآورى براى جهانيان نيست[2].