انواع دلالت استعمالى:

نوع اوّل: دلالت استعمالى تصوّرى با منشأيت عرف عقلا:

عرف عقلا- از طريق ارتكازات عقلايى يا قراين عقلايى عام- مى‌تواند در معناى الفاظ اثرگذار باشد. مثلًا: «طلب سافل از عالى» ظهور در «التماسى بودن طلب» دارد؛ به خلاف «طلب عالى از سافل» كه ظهور در «وجوب» و «لزوم» دارد.

اين تفاوت، در دلالت ناشى از نكته‌اى است عقلايى كه مقام و موقعيت «سافل»، «طلب التماسى» است از «عالى»؛ به خلاف مقام و موقعيت «عالى» كه اقتضا دارد طلب او از «سافل»، «طلب امرى» و «وجوبى» باشد، و نيز دلالت امر در موارد «توقع حظر» بر اباحه و رفع حظر، كه ناشى از نكته‌اى است عقلايى كه در موارد توقع حظر جاى انشاى وجوب نيست؛ بلكه مناسب انشاى رفع حظر است. لذا در اين موارد، انشاى وجوب به وسيله صيغه امر به قرينه خاص نياز دارد.