گويندگان را به واكنش خويش متناسب مى‌يابند، و آن را نشانه تأييد گويندگان نسبت به صحت دريافت مقاصدشان توسط مخاطبان مى‌دانند.

اين دو اصل، نشان دهنده آن است كه رابطه تفهيم و تفاهم در جوامع عقلائى طبق زنجيره دلالت‌هاى مذكور و در چهارچوب نظم ناشى از آنها برقرار است.

گواه بر آنچه گفتيم چند پديده رفتارى است كه در گويندگان و مخاطبان جوامع عقلائى مشاهده مى‌شود:

1) رفتار گويندگان و مخاطبان در تعامل تفاهمى پايبندى هر دو دسته را به زنجيره دلالتى مذكور نشان مى‌دهد. رفتار گويندگان در تفهيم مقاصد خويش، و رفتار مخاطبان در واكنش مناسب به گفتار گويندگان پايبندى آنها را به زنجيره دلالتى مذكور نشان مى‌دهد؛

2) برقرارى نظم در تعامل تفاهمى در جوامع عقلائى و در پى آن امكان پيش‌بينى واكنش‌هاى رفتارى دريافت‌كنندگان نشانه پايبندى عقلاء به اصول ياد شده در روابط تفهيم و تفاهم است؛ زيرا بدون پايبندى به زنجيره دلالتى مذكور، تفهيم و تفاهم، نظم، و واكنش قابل پيش‌بينى در برابر رفتارهاى گفتارى پديد نمى‌آيد؛

3) تحميل و تحمل مسئوليت‌هاى ناشى از رفتارهاى گفتارى در جوامع عقلائى بر مبناى همين زنجيره دلالتى صورت مى‌گيرد.

\* مجموعه دوم: ويژگى حاكم بر كنش‌ها و واكنش‌هاى همزمان در تفاهم نوشتارى:

ويژگى‌هائى نظير آنچه در مجموعه اول گفتيم بر كنش‌ها و واكنش‌هاى همزمان در تفاهم نوشتارى جوامع عقلائى ملاحظه مى‌شود كه مى‌توان آنها را در چند بند ذيل، خلاصه كرد:

1) نويسندگان مقاصد خود را به‌وسيله الفاظ نوشتارى در چهار چوب دلالت‌هاى زنجيره‌اى مذكور به مخاطبان خود مى‌رسانند؛

2) نويسندگان، ابزار الفاظ نوشتارى را در چهارچوب دلالت‌هاى زنجيره‌اى مذكور در رسانندگى و تفهيم مقاصد خويش بر مخاطبان كارساز و نتيجه‌بخش مى‌دانند، و واكنش‌