بخش دوّم: احكام و خصوصيات استعمال‌

مهم ترين احكام و خصوصيات مترتّب بر استعمال را مى‌توان در موارد زير خلاصه كرد:

1) فعليت دلالت وضعى؛

2) قانونمندى و تنوّع قوانين استعمال؛

3) دلالت‌هاى تصديقى.

1. فعليت دلالت وضعى:

به مناسبت‌هاى مختلف اشاره كرديم كه دلالت لفظى دو ركن دارد: وضع و استعمال:

\* ركن اوّل: موجب پيدايش قوّه قريب به فعليت است در لفظ جهت دلالت بر معناى موضوع له؛

\* و ركن دوّم: موجب فعليت اين دلالت مى‌شود.

معانى از نظر نوع فعليت دلالت الفاظ بر آنها بر چهار نوع‌اند:

1) معانى مبينه حقيقيه؛

2) معانى مبينه مجازيه؛

3) معانى مجمله، يا: مردّده‌[1]؛

4) معانى مبهمه‌[2].

[1] . مقصود از معانى« مجمله» يا« مردّده» آنجاست كه لفظ بين چند معنا مردّد باشد.

[2] . مقصود از« ابهام» اين است كه: معناى لفظ معلوم نباشد.