بصيرت و آگاهى عارف نسبت به مقصد غائى، كه ذات اقدس حق است يا همان كه از آن به عرفان نظرى تعبير كرديم، مقدمه‌اى است تا آتش عشق فطرى عارف شعله‌ور شود، و امواج احساس عشق به ذات اقدس حق در درون او به تلاطم درآيد، تا آنجا كه توان و تاب سكون از او بستاند، و فضاى خامد و خاموش درون او را به شعله محبّت الهى ملتهب ساخته، و او را در مسير قرب الهى به جنب و جوش وادارد.

با شعله‌ور شدن آتش عشق الهى در درون آدمى، مرحله دوّم عرفان الهى آغاز مى‌شود، اين آتش عشق حلقه وصل است ميان مرحله نخست عرفان و مرحله پسين آن، كه مرحله سلوك و قطع طريق است. و بدون اين مرحله هيچ‌يك از دو مرحله مذكور يعنى عرفان نظر، و عرفان عمل بارور نخواهد گشت و عارف را به مقصد نخواهد رساند.

تنها وسيله بارور شدن بذر عشق الهى و شعله ور شدن آتش محبّت به ذات اقدس حق در اندرون آدمى، عشق و محبّت محمّد و آل محمّد صَلَواتُ اللَّهِ عَلَيْهِم أَجْمَعِين است. عشق محمّد و آل محمّد (عليهم السلام) كه روشن‌ترين و كامل‌ترين جلوه‌هاى آياتى و اسمائى حضرت حق متعال‌اند تنها ابزار برافروختن شعله عشق الهى در اندرون انسان‌هاست.