را عذاب می‌دهند و به افزایش بیماری روحی و جسمی خود می‌افزایند.

موارد دیگر مانند غذای جذبی: غذایی که از طریق لمس بدن به انسان وارد می‌شود. دست دادن، لمس کردن، نگاه کردن و.... از این موارد هستند. که این نوع غذا در ایجاد محبت، محکم کردن پایه‌های محبت و نیز از بین رفتن کینه و دشمنی تأثیر شگفت آوری دارد. غذای بویای: که از طریق شامه به انسان وارد می‌شود. همانند عطر و بوهای خوش و نامطبوع.[1]

معنای پرهيز

امام کاظم†: لَيْسَ‌ الْحِمْيَةَ أَنْ‌ تَدَعَ‌ الشَّيْ‌ءَ أَصْلًا لَا تَأْكُلَهُ وَلَكِنَّ الْحِمْيَةَ أَنْ تَأْكُلَ مِنَ الشَّيْ‌ءِ وَتُخَفِّفَ؛ «پرهیز، آن نیست که چیزی را به کلی وابگذاری و هیچ نخوری؛ بلکه پرهیز، آن است که از چیزی بخوری، اما کم بخوری».[2]

رسول خداˆ:‌ الْمَعِدَةُ بَيْتُ‌ كُلِ‌ دَاءٍ وَالْحِمْيَةُ رَأْسُ كُلِّ دَوَاء؛ «معده، خانة همه دردها و پرهیز،‌ ریشه همه درمان‌هاست».[3]

گرسنگی

امام صادق†: «گرسنگی نان خورش مؤمنین، غذای روح، طعام قلب و سلامتی جسم است».[4]

امام علی†:‌ لَا يَجْتَمِعُ‌ الْجُوعُ‌ وَالْمَرَضُ؛ «گرسنگی و بیماری، ‌با هم گرد نمی‌آیند».[5]

امام هادی†: السَّهَرُ أَلَذُّ لِلْمَنَامِ‌، وَالْجُوعُ يَزِيدُ فِي طِيبِ الطَّعَامِ؛ «شب زنده‌داری،‌ خواب را شیرین‌تر می‌کند و گرسنگی، غذا را گوارا می سازد».[6]

[1]. مزاج شناسی، ص54. با اندکی تصرف.

[2]. الکافی، ج8، ص291.

[3]. بحار الانوار، ج59، ص290.

[4]. امام صادق† «الْجُوعُ‌ إِدَامٌ‌ لِلْمُؤْمِنِينَ‌ وَغِذَاءٌ لِلرُّوحِ وَطَعَامٌ لِلْقَلْبِ وَصِحَّةٌ لِلْبَدَن‌» (مصباح الشریعه، ص77، باب 34).

[5]. تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ح7409.

[6]. نزهة الناظر و تنبیه الخاطر، ص141.