غذایی که به طرف دهان خود و همسرش می‌برد، اجر می‌برد». البته این اجر و ثواب در صورتی است که لقمه غذا را به دستور دین و به خاطر دین بردارد و آداب دینی را رعایت و به وظایف دینی عمل کند.[1]

در پیشینة کتاب برای آداب سفره و مهمانی، یکی از بهترین آنها کتاب وسائل الشیعه (ج16)، کتاب الاطمعه و الاشربه، باب آداب المائده، تألیف محمدحسن حرآملیŠ است. ایشان در این کتاب 112 باب از روایات اهل بیت‰ در زمینة سفره و مهمانی را گرد آوری کرده است.

طعام حلال

«انسان»؛ درختی است که میوه‌اش اولاد است. اگر این میوه سالم و خوب باشد، آن را می‌چیند. اما اگر این میوه معیوب و کِرم زده و فاسد باشد، می‌گذارند تا خودش بیفتد؛ دیگر ارزش چیدن ندارد. درخت هم قیمتش به میوه‌اش بستگی دارد و اینکه میوه‌اش چیدنی باشد، نه دور ریختنی. اگر کسی نانش حلال شد، دیگر بچه‌اش کِرم نمی‌زند و سالم می‌شود.[2]

اهل بیت‰ کسب رزق حلال و حلال بودن خوراک را اساسی‌ترین رکن تغذیه و سفره می‌دانند. در ادعیة که بهترین حالات آنان در دعا به حضور پروردگار بوده، از خداوند فراهم شدن زمینه کسب رزق و روزی حلال را خواسته‌اند.

تغذیة نادرست و غیر اصولی سه پیامد دارد: بیماری جسمی، بیماری روحی، بیماری فکری که حاصل آن افکار ناصوابی است که از زبان یا از قلم جاری می‌شود. حتی در سنین پیری و کمال نیز روح انسان تحت تأثیر تغذیه است.

امام صادق†: كَسْبُ‌ الْحَرَامِ‌ يَبِينُ‌ فِي الذُّرِّيَّة؛ «اثر مال حرام در ذریة [نسل] انسان مشخص و آشکار می‌گردد».[3]

[1]. المحجة البیضاء، ج3، ص3.

[2]. محمدصادق حائری شیرازی، تمثیلات، ج3، ص123.

[3]. الکافی، ج5، ص125. بیان علامه مجلسیŠ «يبين» أي أثره من الفقر وسوء الحال» (مراة العقول، ج19، ص89).