بخواهد به بنده‌ای خیری برساند، به او هدیه‌ای می‌دهد. گفته شد: ای پیامبر خداˆ آن هدیه چیست؟ فرمود: [آن هدیه] مهمان [است] که با روزی‌اش می‌آید و چون می‌رود، اهل منزل، آمرزیده شده‌اند».[1]

پچ پچ مهمان

چو در خانه مهمانت آید بخند چو خوان پیشت آرند در را مبند

که روزی خورد هر کسی بی گمان سزد گر به مهمان شوی شادمان[2]

امام علی†: مَا مِنْ‌ مُؤْمِنٍ‌ يَسْمَعُ‌ بِهَمْسِ‌ الضَّيْفِ وَفَرِحَ بِذَلِكَ إِلَّا غُفِرَتْ لَهُ خَطَايَاهُ وَإِنْ كَانَتْ مُطْبِقَةً مَا بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ؛ «هیچ مؤمنی نیست که پچ پچ مهمان را بشنود و از آن شاد گردد مگر اینکه گناهانش آمرزیده شود، اگر‌چه [آن گناه] فضای میان آسمان و زمین را پر کرده باشد».[3]

روزی مهمان

«روزی مهمان پیش از خودش می‌آید».[4]

رزق ما آید به پای میهمان از سوی غیب میزبان ماست، هر کس می‌شود مهمان ما[5]

شکر به جا آر که مهمان تو روزی خود می‌خورد از خوان تو[6]

امام صادق†: ذُكِرَ أَصْحَابُنَا عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ† فَقُلْتُ مَا أَتَغَدَّى وَلَا أَتَعَشَّى