استدلال

امام رضا(ع): «الْبُخْلُ‌ یُمَزِّقُ‌[1] الْعِرْضَ؛‌ بخل،‌ آبرو را بر باد می‌دهد».[2]‌

به بخیلی گفتند: چرا به فقرا نان نمی‌دهی؟ بخیل در جواب این آیه را خواند: «أَنُطْعِمُ‌ مَنْ‌ لَوْ یَشاءُ اللَّهُ أَطْعَمَه‌»[3] یعنی اینها بندگان خدایند اگر خدا می‌خواست خودش سیرشان می‌کرد فضولی به من نرسیده است.[4]

جمع مکن درهم[5] و دینار[6] را سُخره مشو شِحنه[7] اِدبار[8] را[9]

[1]‌ . پاره کردن.

[2]‌. العدد القویه، ح35؛ نزهه الناظر، ح448؛ أعلام الدین، ص308؛‌ بحارالانوار، ‌ج78، ص355، ح9.

[3]‌. یس (36)، 47. ترجمه: آیا ما کسی را اطعام کنیم که اگر خدا می‌خواست او را اطعام می‌کرد؟

[4]‌. کشکول طبسی، ج1، ص172.

[5]‌. مسکوک نقره.

[6]‌. مسکوک طلا.

[7]‌. نگهبان شهر، پاسبان.

[8]‌. بدبختی.

[9]‌. جامی، هفت اورنگ، تحفه الابرار، مقاله ششم، ص407.