دعا

امام علی(ع):«عَجِبْتُ‌ لِلْبَخِیلِ‌ یَسْتَعْجِلُ الْفَقْرَ الَّذِی مِنْهُ هَرَبَ وَیَفُوتُهُ الْغِنَى الَّذِی إِیَّاهُ طَلَبَ فَیَعِیشُ فِی الدُّنْیَا عَیْشَ الْفُقَرَاءِ وَیُحَاسَبُ فِی الْآخِرَةِ حِسَابَ الْأَغْنِیَاء؛ تعجب می‌کنم از آدم بخیل که گرفتار فقری است که از آن فرار می‌کند و از غنا و بی‌نیازی دور است. او در دنیا همانند فقرا زندگی می‌کند و در آخرت از او همانند اغنیاء حساب می‌کشند».[1]

[1]. نهج البلاغه، ص491؛ نزهه الناظر و تنبیه الخاطر، ص54؛ مجموعه ورام، ج1، ص62؛ روضه الواعظین، ج2، ص384.