قضيه، چيزى نيست جز، رسوخ آن در اذهان مردم؛ اين خود دليل كافى و شافى در صحت ادعيه‌ى مذكور است و شهرت اين اوراد مقتضى عدم نياز مبرم به سند است. اصحاب ائمه عليهم السلام عمده‌ى اهتمامشان بر اين بود كه در فروع، جهات مختلف را مورد سؤال قرار داده و روايات آن را ضبط و نقل نمايند و در اصول و مسايل اعتقادى و آنچه كه به مقام و منزلت معصومين عليهم السلام مربوط مى‌شود، به جهت وضوح و مسلّم بودن به سؤال و نقل معدود اكتفا مى‌كردند. مسئله‌ى توسل به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام امرى نيست كه كسى بتواند در آن تشكيك نمايد، هر چند بعضى‌ها كه نمى‌دانند يا نمى‌خواهند بدانند، از جهاتى در صدد ايجاد شبهه در اذهان مردم؛ به خصوص ضعفاى مؤمنين هستند، اما تلاش اينان بى‌ثمر بوده و به نتيجه‌اى نخواهد رسيد. مگر نه اينكه خداوند متعال در قرآن مجيد فرموده است: «وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ»[1]؛ يعنى براى رسيدن به خداوند و تقرّب به درگاه او وسيله بجوييد. چه وسيله و واسطه‌اى مهم تر و اساسى‌تر از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و ائمه‌ى معصومين عليهم السلام مى‌باشد! توسّل به آن ذوات مقدّسه، نه تنها در ميان مؤمنين اين امت و علماء و اصحاب ائمه عليهم السلام امرى رايج بوده، بلكه در ميان امت‌هاى انبياء

[1]- سوره‌ى مائده، آيه‌ى 35