و محبّان اهل بيت عليهم السلام، و غرق در بحر مودّت آنها بود. ايشان با حب آل محمد صلى الله عليه و آله از اين دنيا به جوار اخيار عقبى پر گشود و چه زيباست لحظه‌ى ديدار، آن دم كه ملايك و انبياء در عالم قبر به مصافحه‌ى ميرزا جواد قدس سره آمدند، كه عبداللَّه بن عمر در حديث طولانى از رسول خدا نقل مى‌كند: «... أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ صَافَحَتْهُ الْمَلَائِكَةُ وَ زَارَتْهُ أَرْوَاحُ الْأَنْبِيَاءِ وَ قَضَى اللَّهُ لَهُ كُلَّ حَاجَةٍ كَانَتْ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ كَافِراً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ عَلَى الْإِيمَانِ وَ كُنْتُ أَنَا كَفِيلَهُ بِالْجَنَّةِ ...»[1] و اين مصافحه صرف ادعا نيست بلكه آن دو دستمال، گواهى صادق بر حب آن فقيه فقيد است. مرحوم ميرزا قدس سره با اين اشك ريختن و ابراز محبت كردن به اهل بيت عليهم السلام، به ديگران درس دادند كه با تمسّك به اين روش، خود را از عذاب قبر در امان دارند و گريه‌هاى خود را با دستمالى خاص خشك كنند كه فرياد رسى باشد در قبر و قيامت و راه گشايى باشد در محشر و اين دستمال‌ها گواهى باشد بر ابراز ارادت ميرزا قدس سره به اهل بيت عليهم السلام، هنيئاً له عاش سعيداً و مات سعيداً.

[1]- مائة منقبة، ص 66، منقبت 37