قضاى حوايج مردم‌

مرحوم ميرزا قدس سره و قضاء حوايج‌

حل مشكلات مردم و برآوردن حوايج آنان، به خصوص پيوند دادن قلب‌هاى از هم گسيخته، از اعمال بسيار پسنديده‌اى است كه عقل و شرع بر حُسن آن اتفاق نظر دارند. امام صادق عليه السلام در فضيلت اين عمل خير فرمود: «قضاء حاجة المؤمن خير من عتق الف رقبة، وخير من حملان الف فرس في سبيل اللَّه»[1] حضرت در اين روايت گهربار فرمودند: برآوردن حاجت مردم و حل مشكلات مؤمنين، از آزاد كردن هزار بنده بهتر است و از بخشيدن هزار اسب در راه خداوند متعال والاتر مى‌باشد. بر همين اساس مرحوم ميرزا قدس سره تا از مشكل كسى آگاهى مى‌يافت، در حل آن پيشقدم مى‌شد و بسيار مى‌كوشيد تا آن مشكل را حل كند. در اين زمينه يكى از شاگردان آن مرحوم حكايتى را نقل كرده كه خود از نزديك شاهد حل و فصل معضلى بوده كه سال‌ها طرفين دعوا را به رنج و تعب انداخته و با واسطه‌گرى هيچ كس، گره از كار آنان گشوده نشد، مگر با نفس حق آن مرحوم، ايشان چنين نقل مى‌كند: يك روز ظهر كه هوا بسيار گرم بود، ايشان از خانه خارج شدند.

اهل خانه تعجب كردند كه مرحوم ميرزا قدس سره در اين گرما كجا مى‌روند.

مرحوم ميرزا قدس سره فرمودند: «جهت اداى وظيفه مى‌روم!» فرزند مرحوم‌

[1]. مصادقة الاخوان، ص 52، ح 3.