و در قرآن هيچ موردى وجود ندارد كه از لعن نهى شده باشد، در حالى كه از سب نهى شده است؛ آنجا كه مى‌فرمايد: « «وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً»؛[1] و شما مؤمنان به آنان كه غير خدا را مى‌خوانند دشنام مى‌دهيد تا مبادا آنان هم از روى دشمنى و جهالت خدا را دشنام دهند».

هم چنين با مراجعه به سنت نبوى پى مى‌بريم كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله تعبير «لعن» و مشتقات آن را در موارد بسيارى، به كار برده است؛ نهى‌هايى كه به خاطر نافرمانى بعضى از صحابه با غضب شديد همراه بوده است؛ كه به بيش از سيصد مورد ثبت شده است.[2] پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «خدا لعنت كند شراب، شرابخوار، ساقى، بايع و مشترى آن را»[3] و نيز فرمود: «خدا لعنت كند رشوه دهنده و رشوه گيرنده را در قضاوت»[4] و نيز فرمود: خدا لعنت كند ربا و گيرنده و دهنده و نويسنده و شاهد و ... آن را».[5] و...

لعن از ديدگاه قرآن‌

با مراجعه به قرآن كريم پى مى‌بريم كه خداوند متعال لعن را در چهار مورد به كار برده است:

[1]- انعام، آيه 108.

[2]- موسوعه اطراف الحديث النبوى، ج 6، ص 594- 606.

[3]- سنن ابى داود، ج 3، ص 324.

[4]- مسند احمد، ج 2، ص 387.

[5]- الجامع الصغير، ج 2، ص 406.